Vojislav Ilić
1860-1894
1860 - 4. aprila rođen u Beogradu, kao treći sin književnika Jovana Ilića, kome su sinovi bili i Milutin, Dragutin i Žarko, svi književni ljudi, i čija je kuća - stecište niza ondašnjih pisaca - nazvana "kovnicom stihova".
1868-1887 period obrazovanja i stupanja u književnost. Godine 1868. Vojisav je pošao u školu, ali se neredovno školovao, gimnaziju je napustio i predavanja na Velikoj školi pohađao kao vanredan đak do 1883. Književno obrazovanje stekao je u porodici. Ruskim jezikom počeo je rano da se služi, već u šesnaestoj godini, a u devetnaestoj, 1879. godine, mogao je slobodno da čita ruske tekstove. Oko 1880. stupio je u književnost i nekoliko godina zatim vrlo aktivno sarađivao u radikalnoj štampi. Godine 1885. učestvovao je kao dobrovoljac u srpsko-bugarskom ratu.
1887-1889 period boemskog života i najveće aktivnosti u političkom i javnom životu. Godine 1887. postavljen je za korektora Državne štamparije (do ove godine nije mogao da dobije državnu službu). Iste godine pretrpeo je krivično gonjenje zbog pesme Maskenbal na Rudniku. Bez žene i dece, koji su ranije poumirali jedno za drugim, on je ovih godina živeo kao pesnik boem. Razočaran u radikale i ozlojeđen prilikama u Srbiji, on je ovih godina razvijao najživlju delatnost na političkoj satiri i pokazivao simpatije za socijalistički pokret.
1889-1894 poslednji period Vojislavljeva života. Godine 1889. premešten je u Ministarstvo inostranih dela, bio kratko vreme na službi u Solunu, i vratio se na dužnost korektora Državne štamparije. Godine 1891. otpušten je iz državne službe kao politički protivnik režima. Od kraja 1891. do avgusta 1892. bio je učitelj srpske osnovne škole u Turn-Severinu u Rumuniji. Po povratku u Srbiju, 1892. godine, postavljen je za pisara Ministarstva unutrašnjih dela, odakle je prešao u Monopol. Godine 1893. "postavljen je za pisara prve klase konzulata u Prištini, gde mu je Nušić bio pretpostavljeni".
1894 - 21. januara umro je u Beogradu, u trideset i četvrtoj godini.

Domovini
Niko se, kanda, ne žuri više
da vida tvoja skrhana krila -
ni mača nema, ropstvo da zbriše -
o zemljo draga! O zemljo mila!

Na grobu tvoje prošlosti slavne
sadašnjost leži raspeta, bleda:
kroz gusti veo ponoći tavne
budućnost čeka, pa zoru gleda.

A vreme ide laganim gredom,
da tužnom robu okove smrvi:
ne časnom borbom - vec gorom bedom,
u burno more rođačke krvi.

I jednoga dana sunčevi zraci
sumorno pašće za plave gore;
ukrstiće se plameni mači
u susret, možda, svetlije zore;

trepet i strava paklena, ljuta,
pokriće mesto krvavog boja -
i svaki jauk stokratno puta
prelomiće se kroz nedra tvoja!

I sine l' zračak slobode mile,
ti opet nećeš slobodna biti!
Zovne l' te spomen prošlosti bile,
ti ćeš se sama u groblje kriti!

Jer nikog nema na svetu više,
da vida tvoja skrhana krila -
ni mača nema, ropstvo da zbriše -
o zemljo draga! O zemljo mila!

(1880)